Οι Τσίρι-παλιάτσοι επιστρέφουν για να ξαναπούν την ιστορία της «νύχτας των παλιάτσων».
Μια ιστορία διαχρονική μα κι επίκαιρη όσο ποτέ.
Για περισσότερες πληροφορίες: tsiritsantsoules.gr/
Επισκεφτείτε το δικτυακό κανάλι μας: tsiri.tv/
Για επικοινωνία: tsiritsantsoules@gmail.com
Κείμενο – σκηνοθεσία – μουσική: Μαρίνος Μουζάκης
Μάσκες: Διονύσης Ματαράγκας
Κοστούμια – σκηνικά αντικείμενα: Εύη Χατζησσάβα, Χριστίνα Χριστοδούλου, Ντίνα Μαυρίδου
Διδασκαλία πολυφωνικών τραγουδιών: Ειρήνη Τηνιακού
Το τσιφτετέλι και τις σούστες συνέθεσε ο Στέφανος Φίλος
Τον αμανέ αυτοσχεδιάζει η Ερμιόνη Δόβα
Οργάνωση παραγωγής: Ηρώ Κατσιφλώρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ντίνα Μαυρίδου
Γραφιστική επιμέλεια προγράμματος: Δημήτρης Μητσόπουλος
Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2011
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Έφηβος είναι ένας νεαρός σκλάβος στα ορυχεία μιας μυθικής χώρας, της Πριβίας. Μια μέρα το σκάει από τη σκλαβιά και διασχίζοντας τη χώρα, φτάνει στο λιμάνι της πρωτεύουσας προκειμένου να μπαρκάρει με τους πειρατές για τα ξένα. Εκεί γνωρίζει τη Στέλλα, μια μικρή πόρνη, και την ερωτεύεται. Όμως λίγο πριν μπαρκάρουν οι δυο ερωτευμένοι γίνεται πόλεμος και ο Έφηβος συλλαμβάνεται και στέλνεται στο μέτωπο ενώ η Στέλλα καταλήγει σκλάβα του υπουργού Πολέμου. Όταν φτάνουν τα νέα ότι ο Έφηβος σκοτώθηκε στη μάχη, η Στέλλα χάνει τα λογικά της και τρελαίνεται.
Στην πραγματικότητα όμως ο νέος γλιτώνει και πάει στη μυθική «Χώρα των Παλιάτσων», μαθαίνει την τέχνη τους, και επιστρέφει στην Πριβία μετά από δώδεκα χρόνια για να πάρει την εκδίκησή του.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«Μια ιστορία θα σας πω, που γράφτηκε με αίμα.
Που μες του χρόνου την καρδιά, συνέβηκε στα ξένα…»
Το κείμενο, γραμμένο μεταξύ 1999 και 2002, μιλάει για τον έρωτα, τον πόλεμο, τη φτώχεια και την επανάσταση. Θέματα διαχρονικά, αλλά σε κάθε περίπτωση δραματικά επανεπικαιροποιημένα από τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα. Το έργο είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο και δραματουργικά στέκεται στη γωνιά που το «κρητικό θέατρο», πιασμένο χέρι χέρι με τη «ζακυνθινή ομιλία», συναντάνε το «θέατρο του Μπρεχτ». Ονομάσαμε την παράσταση αυτή λαϊκή όπερα. Λαϊκή, γιατί απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας και όχι σε κάποια φιλότεχνη ελίτ της. Όπερα, γιατί είναι γεμάτη μουσική.
«Η νύχτα των παλιάτσων» φτιάχτηκε από τα θεατρικά υλικά που αποκομίσαμε εμπειρικά από έναν κύκλο έρευνας, που αρχίσαμε με τις Τσιριτσάντσουλες το 1999, πάνω στη λαϊκή κωμωδία και το θέατρο δρόμου, όπως αυτά εξελίχθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Η συναρπαστική αυτή διαδρομή ξεκίνησε από το αρχαίο σατυρικό δράμα, πέρασε στη ρωμαϊκή κωμωδία, τους μπουφόνους του μεσαίωνα, την κωμωδία της αναγέννησης, την κομέντια ντελ άρτε, για να φτάσει ως τον Καραγκιόζη, την επιθεώρηση, το καμπαρέ, τους κλόουν και τους καλλιτέχνες δρόμου του αιώνα μας. Είχαμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε με σημαντικούς δασκάλους όπως η Κίττυ Αρσένη, ο Miroslaw Kocur, ο Carlo Formigoni και ο Άθως Δανέλλης και να μελετήσουμε τις τεχνικές τους.
Επιστρατεύοντας αυτή την εμπειρία, συνθέσαμε αυτό το σκληρό και γλυκόπικρο έργο, μιλώντας για μια κοινωνία που ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει, καθώς και για τη φύση του παλιάτσου, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε.
«Η νύχτα των παλιάτσων» είναι μια παραγωγή χωρίς χορηγούς και επιχορηγήσεις, που στηρίχτηκε εξ ολοκλήρου στην εργασία και το μόχθο των συντελεστών της.
Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011 στον πολιτιστικό σύλλογο ΔΥΝΑΜΟ και οι παραστάσεις συνεχίστηκαν στον ίδιο χώρο ως στο τέλος της θεατρικής περιόδου το Πάσχα του 2012. Ακολούθησε μια πανελλαδική αυτοοργανωμένη περιοδεία από τον Απρίλιο ως τον Νοέμβριο και μια δεύτερη χειμερινή σεζόν στον πολιτιστικό σύλλογο ΔΥΝΑΜΟ από το Δεκέμβρη του ’12 ως τον Φλεβάρη του ’13. Εκεί έκλεισε αυτός ο πρώτος κύκλος της «νύχτας των παλιάτσων» με συνολικά 130 παραστάσεις σε 14 μήνες, γνωρίζοντας μια πρωτόγνωρη για την ομάδα μας επιτυχία.
«Η νύχτα των παλιάτσων» επιστρέφει στη σκηνή όχι μόνο γιατί αποτελεί πάγιο αίτημα των ανθρώπων που παρακολουθούν τη δουλειά μας, αλλά κυρίως γιατί μας έλειψε πραγματικά αυτή η αγαπημένη παράσταση. Άλλωστε πιστεύουμε ακράδαντα πως ο κύκλος της όχι μόνο δεν έχει εξαντληθεί, αλλά παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ και χρέος μας είναι να διαδόσουμε την ιστορία των Παλιάστων όσο γίνεται περισσότερο.